Tohum olma ile insan olma arasındaki büyük ve coşkulu bir adımdır… Yaşamak
Huzurdan, sabırdan, gelenekten, geçmişten beslenen efsanelerle dolu bir resim. Huzurunu atadan aldı, anaocağından tuzunu biberini ekledi hamuruna. Sabırla sınandı. Yunus’tan sabrını aldı, Mevlana’dan hoşgörüsünü ve Somuncu Baba ile bereketini paylaştı gelecek ile.. Yaşama sıkı sıkıya bağlanmak tohumdan insana yol almak. Küsmeyen tarafını pışpışlamak, oradan tutunmak hayata. Azaltmadan, incitmeden, hırpalamadan çoğaltmak. Çokluğunu paylaşmak başka nefeslerle… Her bir renginden günlerce polen topluyorsun onbinlerce yıl boyunca doğadan. Taa içine çekiyorsun unutmamak üzere her anın kokusunu belki de kaybetme korkusuyla… İnsan olma yolunda…. Avucunun içiyle sıkıca tutuyorsun, parmaklarından kayıp gitmesin diye. Usulca ağlamak içine değil ateşe, suya üflemek umutla. Ve konuşmak bir kelebeğin kanadından bu günden vazgeçmeden. Denizi olmayan ülkelerdeki yelkenlere üflemek gibi geçmişin nefesiyle. Yarının ışığına gökkuşağından parıldamak gibi… Umuda, sabra, yaşama tutunmak bir tüy gibi yumuşacık sessizce…
